Ik had gehoopt dat het me nooit zou overkomen. Maar nu gebeurde het toch. Zomaar op een woensdag. Daar stond ik dan bij de kassa van de supermarkt met een gillende, huilende en stampvoetende peuter.
Op een mooie woensdagochtend besloot ik voor Saar nieuwe zomerschoenen te gaan kopen. We kozen mooie schoenen uit en gingen nog samen op zoek naar een mooi verjaardagscadeau voor Saar haar tante. We waren gezellig aan het winkelen en ik besloot meteen langs de supermarkt voor een paar boodschappen.
Het gemopper begon toen Saar geen toetje mocht uitzoeken. Mokkend bleef ze nog even bij de koelkasten hangen en liep ze toch maar achter me aan. Het ging over in huilen toen ze alsjeblieft achter haar vraag plakte maar nog steeds geen toetje mocht uitzoeken. Toen ik in de rij bij de kassa ging staan, begon het gedram en het werd woede op het moment dat alle boodschappen op de band lagen.
Terwijl ik zo snel mogelijk alle boodschappen op de kinderwagen probeerde te gooien, besloot de kassajuffrouw het rustig aan te doen. Tot overmaat van ramp stopte ze met haar werk en begon ze tegen Saar te praten, die natuurlijk alleen maar harder begon te huilen en zelfs te gillen.
Na het afrekenen stond Saar inmiddels ook te stampvoeten. Ik zag de mensen kijken en herkende hun geïrriteerde blik, die ik zelf ook heb als een andere peuter langer dan vijf minuten staat te krijsen.
Hierbij was de winkelochtend voor ons afgelopen. Het winkelcentrum uitlopend kalmeerde Saar weer. Eenmaal buiten was zij weer het lieve meisje dat vrolijk blaasbloemen ging zoeken.
De enige die van het hele tafereel had genoten was zoonlief. Vanuit zijn kinderwagen schonk hij alle geïrriteerde blikken een vrolijke glimlach.
Moeder van Saar
